Cursus verwondering over vrouwelijke kunstenaars VU Eindhoven

https://www.vu-eindhoven.nl/eindhoven/kunst-cultuur-en-natuur/ehv-zes-vrouwelijke-kunstenaars

Tijdens deze cursus gaan we op zoek naar antwoorden op een aantal vragen zoals:
- Kan het werk van een kunstenaar worden begrepen zonder iets over haar leven te weten?
- Werkt een kunstenaar alleen van binnenuit of wordt zij ook beïnvloedt van buitenaf?
- Wat ging er in haar hoofd om?
- Hoe kan zij binnen de context van de kunstgeschiedenis geplaatst worden?

In deze cursus gaan we het werk en het leven van zes bekende en minder bekende vrouwelijke kunstenaars beschouwen waarbij wij hen in de context van de kunstgeschiedenis plaatsen. Kunstenaars die aan bod komen zijn bijvoorbeeld: Frida Kahlo, Sonia Delaunay, Shirin Neshat en Helen Frankenthaler.

Naast het uitgebreid bespreken van verschillende kunstwerken en hun context zal er ook ruimte zijn voor discussie en verwondering. Deze cursus is voor iedereen toegankelijk, er is geen voorkennis vereist.

De docent geeft geen huiswerk op. Je hoeft voor deze cursus geen cursusmateriaal aan te schaffen. Je hoeft niets mee te nemen naar de les.

Twijfel je over inschrijving, dan mag je de docente mailen 

start:  Vrijdag 4 december

6 lessen van 2 uur van 10.00 tot 12.00 uur

Leslokaal VU Eindhoven Kanaaldijk 19a Eindhoven

Begeleiding van groepen in experimenteel schilderen ook model en portret.

Op aanvraag.

www.kiesjedocent.nl

Mijn reis door Iran

Ik zit in het vliegtuig terug naar Nederland. Ik moet zo ontzettend hard huilen. Uit mijn tenen komt de emotie. De hele reis was ik opgetogen en opgewonden. Nu is het voorbij. Deze reis en mijn jeugd zijn nu definitief voorbij.

Op de eerste avond in Teheran vraag ik, na het eten van de de chicken kebab met saffraan rijst, aan onze gids Mansur of ik morgen naar mijn oude huis kan gaan. Hij heeft de straat Dowlat in het noorden van de stad opgezocht op zijn smartphone met Google Maps. ‘Het huis is weg’, zegt hij. Er zijn allemaal nieuwe appartementen voor in de plaats gekomen. Teleurgesteld zeg ik dat ik er dan niet naar toe ga. Het beeld dat ik heb van ons vrijstaande huis met de besneeuwde bergen op de achtergrond valt aann diggelen.

De volgende dag rijden we van het zuiden naar het noorden van Teheran om naar het Golestan-paleis van de nu verbannen en overleden keizer sjah Reza te gaan. De Damavand / Alvand-bergen met hun eeuwige sneeuwtoppen herken ik. Heerlijk, dit beeld, ik ben weer even kind. Ik zie de schone straten en de watermeloenen opgestapeld achter in de pick-up trucks vanuit de touringcar voorbij glijden. Ik geniet. Ik ben thuis! In het paleis zie ik veel Perzische tapijten.

‘Is het wel veilig in Iran?’, is de vraag die ik regelmatig kreeg. Natuurlijk zeg ik altijd een beetje boos: ‘Ja, hoor. Het is mijn geboorteland met de altijd gastvrije mensen, daar is niks mis mee.’ De liberale sjiieten die voornamelijk in Iran leven behoren tot de gematigde stroming van de islam. Orgaandonatie, condooms en de anticonceptie pil zijn toegestaan. Drie keer per dag bidden is voldoende in tegenstelling tot het strenge 5 keer per dag van het soennisme. Naar de moskee gaan is niet verplicht. Met moslimextremisme heeft het niets te maken.

Ik ben nergens bang voor. Tijdens een picknick in een van de prachtige groene parken eten we vers brood met feta, tomaten, komkommer en watermeloen. Een groepje vrouwen komt naar ons toe: ze willen met ons op de foto. Contact met het westen dat is belangrijk voor de mensen in Iran. Meteen vragen ze of we bij hen thuis komen eten en bieden ons een handvol pistachenootjes aan.

In Isfahan zien we de mooiste moskee ter wereld. Aan de zuidkant van het Masjed –e- Jameh-plein ligt het belangrijkste heiligdom. In de top van de dubbelwandige schitterende turkooiskleurige koepel zijn openingen aangebracht, waardoor op een plek op de grond, de echo van het gezang 12 keer te horen is. Een klein meisje staat hier te zingen en in haar handen te klappen van blijdschap. Nu mag het nog. Als ze negen jaar oud is zal ze een hoofddoek moeten dragen en mag ze niet meer zingen of dansen in het openbaar. Haar ouders en ik staan gefascineerd te kijken.

Deze reis naar mijn geboorteland, na 45 jaar, overtreft al mijn verwachtingen en voelt als een loutering. Het geluk en de vertrouwde dingen uit mijn jeugd waren even terug.