Begeleiding van groepen in experimenteel  Schilderen en Tekenen ook model en portret  in alle denkbare gemengde technieken.

Op aanvraag.

www.kiesjedocent.nl

www.schilderschoolgeldrop.nl

Persepolis

In dit paleizencomplex  heersten de Perzische koningen o.a.  Xerxes.

In de 6 de eeuw werden hier zoroastrische erediensten gehouden. De ruines van deze antieke stad liggen  60 kilometer ten noorden van Shiraz. Door de poort van alle volken, bewaakt en beschermd door mythische gevleugelde leeuwen kan je naar binnen.

Reliefs of lotus flowers are frequently used on the walls and monuments at Persepolis.

Dagboek zondag 26 april 2015

YAZD  IRAN

No Rouz

We komen op aan in Yazd , het is een prachtige dag buiten en we gaan na een lange busrit de Tourist Inn binnen.

Hé, kijk nou aan de linkerkant bij de entree van het hotel een tafel met spullen van No Rouz.  Ik herken meteen de No Rouz spullen uit mijn jeugd uitgestald op een tafel.  Ik zeg met mijn blauwe hoofddoek op:  “Salaam, Hale shoma goebe” en maak een lichte buiging.

Met mijn rechterhand  een beetje links tussen mijn borsten  begroet ik de eigenaresse van het hotel.  Ze lacht van achter  de balie aan de rechterkant als ik No Rouz zeg.  We wisselen een blik van herkenning.

Op de tafel van links naar rechts en van achter naar voren staan de volgende voorwerpen. Graan,  munten, kaarsen, een spiegel, een  knuffelschaap, saffraan, dode vis in kom met water,- het is al een tijdje geleden dat het 21 maart was- bloemen en iets wat ik niet herken. Verder nog beschilderde eieren, munten en appels.

No Rouz wordt nog steeds in de huidige Islamitische Republiek Iran op 21 maart gevierd en is een van de oude tradities van het Zoroastrisme,  de vroege staatsgodsdienst van het oude Perzie. De inwoners van Iran vieren Nieuw jaar volgens de Iranese zonnekalender en het begin van de lente. Er worden lekkere hapjes gegeten, men gaat bij elkaar op bezoek en er worden cadeautjes gegeven.

 De woensdag in de week voor No Rouz (de nieuwe dag) wordt Chahar shanbe Suri (woensdagfeest) gevierd. Als kind deed ik het al. Vanaf mijn geboorte tot mijn tiende jaar heb ik in Teheran gewoond. Over vuurtjes springen.  Als het donker was en we mee naar buiten moesten.  Onze bediende Houssein had 7 stapeltjes van takken gemaakt met wat ruimte ertussen. Hij stak de houtbosjes aan. Nu moest ik springen in een keer over de zeven oplichtende vuurtjes. Ik mocht er wel tussenin op een been even staan, maar eigenlijk niet stoppen met springen.  Ik vond het eng. Wat als ik op het vuur sprong?

Houssein stond erop dat ik sprong. Hij deed het voor. Mijn vader en moeder en zus sprongen ook. Nou  dan ging ik ook maar.  Op hoop van zegen! Ik sprong over het eerste vuurtje met mijn rechtervoet, hopelijk verloor ik niet mijn evenwicht. Soms had ik last van mijn rechter enkel, als die maar niet omzwikt terwijl ik spring. Ik kom op mijn rechterbeen neer, het gaat goed. Nu doorgaan. Mijn vader staat aan de kant te kijken. Hij knikt me bemoedigend toe. Een vertrouwd, beschermend gevoel. De volgende 6 sprongen gaan goed, ik zweefde. Ja, ik had gesprongen! Waarom moest dit ook al weer? “Dat brengt geluk” zei mijn moeder. Als kind vond ik dat voldoende verklaring. De spanning van het springen was leuk. Later begreep ik: nu was mijn ziel gereinigd. “Neem mijn bleekheid en geef me rode gloed en gezondheid” riep Houssein terwijl ik sprong. We kregen een Hollandse gulden voor in de spaarpot.

Mijn reis door Iran

Ik zit in het vliegtuig terug naar Nederland. Ik moet zo ontzettend hard huilen. Uit mijn tenen komt de emotie. De hele reis was ik opgetogen en opgewonden. Nu is het voorbij. Deze reis en mijn jeugd zijn nu definitief voorbij.

Op de eerste avond in Teheran vraag ik, na het eten van de de chicken kebab met saffraan rijst, aan onze gids Mansur of ik morgen naar mijn oude huis kan gaan. Hij heeft de straat Dowlat in het noorden van de stad opgezocht op zijn smartphone met Google Maps. ‘Het huis is weg’, zegt hij. Er zijn allemaal nieuwe appartementen voor in de plaats gekomen. Teleurgesteld zeg ik dat ik er dan niet naar toe ga. Het beeld dat ik heb van ons vrijstaande huis met de besneeuwde bergen op de achtergrond valt aann diggelen.

De volgende dag rijden we van het zuiden naar het noorden van Teheran om naar het Golestan-paleis van de nu verbannen en overleden keizer sjah Reza te gaan. De Damavand / Alvand-bergen met hun eeuwige sneeuwtoppen herken ik. Heerlijk, dit beeld, ik ben weer even kind. Ik zie de schone straten en de watermeloenen opgestapeld achter in de pick-up trucks vanuit de touringcar voorbij glijden. Ik geniet. Ik ben thuis! In het paleis zie ik veel Perzische tapijten.

‘Is het wel veilig in Iran?’, is de vraag die ik regelmatig kreeg. Natuurlijk zeg ik altijd een beetje boos: ‘Ja, hoor. Het is mijn geboorteland met de altijd gastvrije mensen, daar is niks mis mee.’ De liberale sjiieten die voornamelijk in Iran leven behoren tot de gematigde stroming van de islam. Orgaandonatie, condooms en de anticonceptie pil zijn toegestaan. Drie keer per dag bidden is voldoende in tegenstelling tot het strenge 5 keer per dag van het soennisme. Naar de moskee gaan is niet verplicht. Met moslimextremisme heeft het niets te maken.

Ik ben nergens bang voor. Tijdens een picknick in een van de prachtige groene parken eten we vers brood met feta, tomaten, komkommer en watermeloen. Een groepje vrouwen komt naar ons toe: ze willen met ons op de foto. Contact met het westen dat is belangrijk voor de mensen in Iran. Meteen vragen ze of we bij hen thuis komen eten en bieden ons een handvol pistachenootjes aan.

In Isfahan zijn we de mooiste moskee ter wereld. Aan de zuidkant van het Masjed –e- Jameh-plein ligt het belangrijkste heiligdom. In de top van de dubbelwandige schitterende turkooiskleurige koepel zijn openingen aangebracht, waardoor op een plek op de grond, de echo van het gezang 12 keer te horen is. Een klein meisje staat hier te zingen en in haar handen te klappen van blijdschap. Nu mag het nog. Als ze negen jaar oud is zal ze een hoofddoek moeten dragen en mag ze niet meer zingen of dansen in het openbaar. Haar ouders en ik staan gefascineerd te kijken.

Deze reis naar mijn geboorteland, na 45 jaar, overtreft al mijn verwachtingen en voelt als een loutering. Het geluk en de vertrouwde dingen uit mijn jeugd waren even terug.